Vrijdagmorgen nog ernstig getwijfeld of het wel door moest gaan; er ligt hier 40 cm sneeuw en het gaat ook nog waaien.
Maar de snelwegen waren goed berijdbaar en in Amsterdam ligt haast geen sneeuw.
Dat van de wegen hoorde ik van de visboer die uit De Knipe kwam en dat er in Amsterdam geen sneeuw lag hoorde Janke toen ze de Buurt in was voor een ochtendjas.
7 uur op, gebruikelijke rituelen en tegen achten de auto uitgraven en sneeuwvrij maken en al slippend en glijdend naar de snelweg, die inderdaad sneeuwvrij was.
Wel ontwaarden we een geel bord langs de weg waar gewaarschuwd werd voor ernstige verkeershinder bij de ketelbrug, en dat was wel onze geplande route
Toen het bord ook nog eens herhaald werd voor de rotonde bij Joure besloten we om dan maar half om in plaats van driekwart om te rijden en over de afsluitdijk naar Amsterdam te rijden.
Bij Sneek Karin op herbereken en het was maar 5 minuten meer.
Halverwege even gestopt bij een Mac Donalds, Janke’s plaspil deed zijn werk.
In noord Holland lag minder sneeuw als in Friesland. En zonder problemen bereikten we Amsterdam, daar even de kaart erbij om te zien waar we de A10 moesten verlaten om Buitenvelder te bereiken, maar ook dat ging goed ondanks dat Karin het onder de bomen liet afweten, we passeerden het straatnaambord Goudestein en even verder was een royaal parkeerterrein, waar we eerst onze koffie hebben opgedronken. De wegen waren goed, maar op het parkeerterrein lag vast gereden sneeuw die erg glad was.
Ik had van te voren met behulp van Mapsource een mooie route beschrijving gemaakt om van Goudestein bij de hermitage te komen, maar ondanks zoeken konden we die niet vinden, waarschijnlijk lag die nog in Drachten, altijd handig.
Dus de laptop opgestart en het stratenboek erbij en de route op de kaart uitgetekend.
Toen de fietsen uit de auto, de laptop verstopt en op weg. Het was kouder dan we dachten. Het speet mij na enige tijd dat ik mijn muts in de auto had laten liggen wat ik ontdekte toen ik hem uit de fietstas wilde halen.
Janke’s muts was stuk uit de wasautomaat gekomen en ze wilde geen kapotte muts dragen.
Onderweg maar 1 keer even op de kaart gekeken en vlot de Hermitage aan de Amstel gevonden.
Lange rijen voor de kassa’s, maar wij hadden een museum jaarkaart en die moest in een speciale automaat, met een kortere rij en hulp bij het invoeren (dat kon maar op 1 manier van de 4 mogelijke) en dan kwam er een dubbele entree kaartje uit met een Barcode die je voor een lezer moest houden en dan ging er een poortje open en kon je het museum in.
De trap was een normale museum trap, ze hadden niet eens een poging gedaan om hem te laten lijken op de trap in de echte Hermitage, waar ik in 1993 geweest ben.
De collectie bestaat uit japonnen en uniformen die gedragen zijn aan het Tsaren hof en schilderijen.
Eigenlijk wel mooi en ik kan we wel indenken dat er op een gegeven moment een revolutie uitbrak vanwege de enorme weelde aan het hof en de slechte omstandigheden van het gewone volk, die dat allemaal wel mocht opbrengen.
Ook de linken tussen ons koningshuis en dat van de Romanovs, werd middels stambomen duidelijk gemaakt.
Na een paar uur hadden we het wel bekeken en wilden we een kop koffie nemen in het restaurant en daar onze boterham opeten, maar alle tafels waren bezet, dus dan maar aan de bar, maar na enige tijd wachten kwam er iemand melden dat de bar niet bediend werd, toen hebben we een ander bankje gezocht en daar onze boterhammen opgegeten. De normale entree is 15 euro en dan ook nog 2,50 euro per kop koffie is ook redelijk aan de prijs.
Halverwege naar de uitgang bleek die de andere kant op en via een onduidelijke omweg vonden we de fietsen terug die met dubbele sloten ( je bent in Amsterdam) vastgezet waren.
Terug over de beroemde Albert Kuip markt, wel mutsen gezien, maar niet naar de zin, wel nog even kaas gekocht en toen zonder fouten terug naar de Goudenstein.
Halverwege kwamen we langs de bouwput voor de metro, die niet alleen een gat in de grond, maar een groter gat in de financiën maakt.
De fietsen terug in de auto en de laptop eruit en lopende naar Tante Nienke, ze woont in een appartement met een overdekte binnenstraat waar de voordeuren op uit komen.
Om in die gang te komen moest je eerst aanbellen en dan kon de persoon die je wilt bezoeken de buitendeur opendoen.
Het was erg gezellig, de ziekte geschiedenis meerdere malen gehoord, en ook nog de adressenlijst ingetikt in de Laptop, om er thuis adresstickers van te kunnen maken.
Janke had 2 ochtendjassen op zicht meegenomen en de tweede was erg naar de zin, die trok ze meteen aan., de prijs van 45 euro viel haar niet tegen, de vorige die ze via een winkel liet komen kostte 140 euro.
Een 2 persoons nasi rames besteld en dat was 3 keer te veel. Wij hebben de rest meegenomen, kunnen we nog wel minstens 1 keer van eten. Erg lekker en erg gezellig.
Ze was niet bang dood te gaan, ze heeft nu ook kanker maar wil niet behandeld worden.
Ze heeft veel wrok naar haar vader, mijn opa.
Ik vond haar er goed uitzien, dankzij de zuurstof die ze via een lange slang krijgt heeft ze het niet benauwd en ze praat honderduit.
Na het eten was het 8 uur geweest en zijn we weer vertrokken. Nog even op teletekst gekeken of de ketelbrug nog gestremd was, maar daar werd niets over vermeld zodat we de gok namen
Vlot de stad uit, en via de Flevopolder, langs de olifanten en zonder problemen over de ketelbrug hoewel de waarschuwingsborden van:’’afsluitbomen sluiten automatisch’’ wel aangevuld mogen worden met:’’brugdek gaat onverwacht omhoog’’.
Hoe dichter bij Drachten, des te meer sneeuw, maar tot de rotonde bij de flats geen sneeuw op de weg, maar daarna des te meer.
Op de Ropta zat zelfs nog een auto vast, maar met een beetje snelheid houden konden we er langs.
Auto weer voor de garage, fietsen + laptop eruit en nog even wat gedronken.