2013 05 27 03 Ierland, terug door Engeland en slot. 3

2013 05 27 03 Ierland, terug door Engeland en slot.

Dinsdag de 27ste mei 2013 was het tijd om het mooie Ierland te verlaten.
Ik had nog het idee gehad om over het beroemde Newgrange te rijden, maar we hebben geen idee hoeveel tijd het neemt om het te bezoeken.

Het ligt er al een paar 1000 jaar en zal er nog wel zijn als we (hopelijk) weer komen.

Nu namen we de snelweg M4 die ons binnen 2 uren in Dublin bracht.

De borden voor ''harbour'' klopten met Karin, we kwamen door een tunnel die ik op de kaart niet had herkend.
Moesten wel tol betalen € 10,- maar liefst, maar toen waren we wel in het haven gebied.

Maar geen idee welke pier we moesten hebben; er werden geen bestemmingen of rederijen aangegeven.

Eerst maar wat eten, en dan maar zoeken, maar de tijd begon te dringen en het was niet de eerste keer dat we, doordat we gingen eten, we een aansluiting gemist hebben.

Maar zo'n beetje Karin gevolgd en tot onze verbazing kwamen we bij een incheckpunt waar de naam van de ferry maatschappij bij stond en toen we gingen inchecken bleek alles te kloppen.

Motor weer zo'n steile helling op, weer met sjor banden vast, en ons maar wat vertreden aan dek.

Het waaide hard, maar dat kwam ook omdat de boot ca. 60 km/h voer, wat inderdaad een keer zo snel is als de boot van Cherbourg naar Rosslare.

Ontschepen ging vlot, en de parallel weg van de A55 op.
In een winkeltje nog wat boodschapjes en het was een mooie route.
Minder mooi was dat het steeds harder begon te druppen en later ging het zachtjes regenen en nog later regende het serieus.
Dan is een mooie binnendoor route toch niet handig.

Het vervelende is dat je, omdat je geen snelheid kunt maken, erg veel last hebt van regen op je vizier en nog meer van condens aan de binnen kant.
Als je dan ook nog moet stoppen voor een verkeerslicht en dan je bril ook nog beslaat, zie je helemaal weinig meer, dus stoppen en proberen de bril weer helder te krijgen,
Karin op: ''kortste route naar Hotel''',maar de kronkel weg waar we op zaten bleek de kortste route.

Wel het weggetje langs de A5, over Llyn Ogwen Ranger Station, overgeslagen.
Janke verbaasde zich over de enige negatieve opmerking die ik maakte: ''zonde van de mooie bochtjes.''

Over Capel Curig en Betws-Y-Coed A5 volgen over Corwen en ongeveer 1 km voor Llangollen moesten we links af in een zeer krappe bocht, waardoor ik ook nog 2 keer moest steken voor ik hem kon nemen.

Maar toen waren we vlot in het Abbey Grange Hotel.

Receptie onbemand, vragen in het restaurant, kregen een sleutel, maar op onze vraag of er een plek was om onze kletsnatte spullen te kunnen drogen werd ontkennend beantwoord.

Wel de grootste hotel kamer van de hele vakantie, met zelfs een hemel bed.

Knaapjes uit de kasten en aan alle richels hing wat, handschoenen op de kachel en kachel op vol.

Het bezichtigen van de Valle Crucis Abbey, waar het hotel naar genoemd is, lokte niet erg in de stromende regen, dus wandelen werd niets.

Bij Hendrik en Janke had ik de oude 2610 (Truus1) wel voorzien van kaartmateriaal versie 9 en ook de, op die kaart herberekenende, routes maar onderweg liet hij het afweten, hij kon de kaarten niet vinden.

Omdat hij als 2de gps toch wel handig is, heb ik de mini laptop mee naar buiten genomen en onder een handdoek geprobeerd de routes en kaarten te laden. Alles zeiknat en de volgende dag werkte het evengoed niet.
Ergo: thuis bleek het laptopje ook stuk.
De 2610 werkt wel weer redelijk.

In Ierland had ik de platte stekker van de lader van de Scala rider en de telefoons nog wel in een wand contact doos kunnen krijgen.
Hendrik vertelde me de truck om, met een sleutel in het aarde gat, de openingen van de 220 open te krijgen, maar hier lukt dat niet, terwijl elke dag opladen eigenlijk wel noodzakelijk is.

Ik naar beneden en vragen op de receptie om een adapter: hadden ze niet., blijkbaar nooit vraag naar.

Later ontdekte ik dat er boven de wastafel in de badkamer een scheer-stopcontact zat en daar paste de oplader wel in en hij laadde nog op ook.

De volgende morgen, woensdag, was het droog en de geplande route 208 km, door het Peak District National Park,

Het geplande Llangollen Motor Museum maar overgeslagen; de verwachting was: later op de dag regen, dus eerst op weg.

Het Peak District National Park was heel bijzonder.
We hadden de A531 tot Buxton, toen de Long Hill naar Whaley Bridge, daar rechts over de A6, in Chapel En le Frith 3 keer rechts = links en nog een stukje door Peak District National Park, nu over de Hayfield Road en later, na Hayfield de A624.

Door Glossop, de B6105 heel mooi langs een meertje, maar toen moest ik invoegen op de A628 en dat viel niet mee want 1 grote rij vrachtauto's.
En ik moest rechts af, dus beide kanten voorrang geven.

Na even wachten, toch een gat, en schuin omhoog, invoegen en een erg druk stuk weg.

Bij Dodworth de M1 op en na 15 km afslaan naar Wakefield en dank zij de goede voorbereiding en Karin vonden we het Campanile Hotel Wakefield/ West Yorksire.
Het systeem met de vouchers werkte weer en het hotel leek sprekend op dat in Campanile Fouquières-Lès-Béthune, het was dezelfde hotel keten, zelfs het restaurant was hetzelfde, het regende maar een beetje, in het hotel gegeten en nu hadden ze wel een adapter, maar die deed het niet omdat de zekering waarschijnlijk stuk was,
Ik heb hem bekeken en de zekering was maar  1 ampère, dus die is snel overbelast. Maar nu kreeg ik de bescherming van de 220 v contacten wel open en kon alles opgeladen, het laptopje deed het niet, dus op de kachel te drogen gezet.

Wel een einde gelopen, maar op het industrie terrein was helemaal niets te beleven, en na 3 straten met verlaten loodsen hadden we het wel bekeken.

Donderdag op weg naar de boot. Slechts 197 km, maar als we de boot missen hebben we een probleem.

Het regent niet meer, dat scheelt.

Wakefield door, dat ging mis; op een rotonde toch te verkeerkerde afrit en vanwege eenrichtingsverkeer, half Wakefield bekeken, maar toen kwamen we op de A1 richting Schotland, beetje aanrijden, zoveel snelweg hadden we nog niet gehad.

Bij Dishforth eraf, de A168 naar het oosten om de weg door het North York Moors National Park te nemen.

Ook mooi.
Het dreigde en druppelde wel wat, maar meestal droog.

Op een gegeven moment linksaf een onmogelijk weggetje in, maar dat waren we onderhand wel gewend, mooi dorpje Rievaulx met een brug Bridge over River Rye waarschijnlijk nog door de Romeinen gebouwd.

Even verder zag je de resten van een Abbey en even later werd die rechts aangegeven en het was ook tijd voor een pauze.

Volgens karin waren we meer dan 3 uren te vroeg bij de ferry, dus de Rievaulx Abbey bekijken. Entree 6 pond p.p. En dan ook nog 4 pond voor het parkeren; het kaartje moest achter de voorruit, dus heb ik geen kaartje gekocht.

Wel een bezoekers centrum en naast de ruïne een museum, wat een goed beeld gaf van de geschiedenis van deze Abbey, rond 1300 grootste omvang en toen werd er zelfs ijzer gemaakt in ovens op houtskool.

Beetje omgelopen over de oude stenen en muren die nog half of soms nog helemaal overeind stonden.
Het klooster is gesloopt onder Henry de 8ste, die geld nodig had en een ruzie met de paus gebruikte om alle kloosters, met hun schatten, te confisqueren.

Z'n groot klooster leverde veel herbruikbaar bouw materiaal.

(In Nederlander konden we dat kunstje ook, na het beleg en bevrijding van Delft kreeg Delft een universiteit. Ja, in het leegstaande kloostercomplex waar alle katholieken uit verdreven waren.)
Scherpe bocht de B1257 op, verder het North York Moors National Park door en bij Middlesbrough de A19 op en die bracht ons vlot naar Newcastle Upon Tyne en dankzij de goede voorbereiding vonden we de boot vlot.
Beetje onduidelijkheid over de plaats waar we moesten opstellen, ze zei ”vooraan = In Front) dus ging ik voor de auto's staan, maar andere motoren reden verder en ik er maar achteraan en dat was dichter bij de boot omdat de motoren er als eerst op moesten, die kwamen klem boven op een half deck, en daarna moesten alle auto's erop.

Bij de afvaart kijken en aan bede kanten van de River Tyne nogal wat verlaten en vervallen havenwerken.
Hut was simpel.
Maar genoeg,
Janke wilde wel op het boven bed, viel nog niet mee om erin te komen en eruit was nog lastiger, met een beetje hulp lukte het,
Ik moet er 's nachts vaker uit, dus was blij dat zij bovenin wilde.
De truck om het bier te koelen in een wastafel koud water werkte niet; als je het water liet stromen werd het lauw, dat is totaal ongeschikt om bier te koelen.

Volgend morgen kwam Nederland in zicht en om 12 uur begon de ontscheping.
Paspoort controle (een andere motorrijder vertelde dat ze vorig jaar allemaal moesten blazen om te kijken of er niet te veel alcohol was achtergebleven van de vorige avond)

Route volgend en een beste file in zicht, ik kon nog net links afslaan en nam de route over de sluizen, die ik dankzij Truus kon nemen.

Eenmaal op de A9 vlot door Noord Holland en op de afsluitdijk tanken en er was een winkeltje bij, dus daar maar lunchen.

Je kreeg een tegoed boen van 50 ct als je 70 ct betaalde voor het toilet. Ik vond 4 van die tegoed bonnen, maar toen ik daar en sauseisenbroodje voor wilde kopen bleken ze niet geldig.
Ik vind het nog steeds twijfelachtig, maar liet me overbluffen en het alsnog met baar geld die €3,95 betaald. Zelden zo duur geluncht.

Eenmaal thuis, de meest noodzakelijke dingen en verkleden en met de auto naar Lemmer voor de trouwdienst van David Bruin en Marieke, zaterdag het 40 jarig trouwfeest van Imke en Daan en zondag op condoleance in Dokkum van de moeder van Ben Buurman, zaten we gelijk weer in het ritme.