2009 03 20 05 vrijdag Zuil Salome, Van Nuweiba naar Wadi Mozes.

2009 03 20 05 vrijdag Zuil Salome, Van Nuweiba naar Wadi Mozes.

Vrijdag 20 maart          

We konden het rustig aan doen vanmorgen. 

Alleen keek Janke niet goed op het horloge en toen we klaar waren om te gaan ontbijten was het 8 uur i.p.v. 9 uur, maar het was mooi weer.

Achteruitzicht hotelkamer in Nuweiba

Pas om 12 uur in de bus, en op zoek naar de pilaar van Salomo, zelfs de gids had er nog nooit van gehoord, maar Ab wist waar hij stond: op de zuidkant van het strand, hij is vermoedelijk verplaatst omdat er tegenwoordig een weg loopt naar Sharm El Sheik.

Het is een Foenische zuil, de bouwstijl ten tijde van Salomo.

Een kant is erg verweerd of de tekst is er afgehakt, er was niets meer te lezen.
Ab vertelde dat er eind 19^de eeuw een ontdekkingsreiziger is geweest die beschreven heeft dat er aan de Arabische kant net zo’n zuil stond, met wel nog leesbare inscripties.
Niemand weet waar die gebleven is. (Als je op Google Earth zoekt vind je wel een plaatje van een metalen bordje.)

dat gebouw in het midden was ons hotel

Er was contact met de haven, we mochten niet voor 13.30 op de boot, dus we konden de zuil en omgeving rustig bekijken, toen toch maar naar de haven, langs 115 vrachtwagens (dat was 1 kant van de weg)  en wachten, we mochten even koffie halen in een authentiek Egyptisch restaurant, toen allemaal weer in de bus en een eindje rijden, tot het hek, dat ging haastig dicht toen wij er aan kwamen en daarom rechtsaf een parkeerterrein op. 

Daar moesten we er allemaal uit en de koffers ook en met de boot ticket en het opengeslagen paspoort langs de douane en door een pootje, de bagage weer op de bekende band voor de röntgen, hal uit en omlopen andere hal in en weer langs de douane, daar werd het visum van Egypte ongeldig gestempeld en we moesten weer zelf een kaartje invullen met naam en paspoort nummer.
Toen een enorme hal door die vol zat met wachtende mensen, en weer wachten.

Toen kwam onze bus weer en moest alle bagage weer in de bus en wij ook, daarna moest de ene bus leeg, omdat die de volgende lading toeristen van de boot moest halen en wij met zijn allen in 1 bus moesten, weer wachten, de boot die klaar lag voor ons (dachten wij) vertrok en de volgende kon niet aanleggen vanwege de harde wind.
Toen we de boot zagen zonk ons het hart in de schoenen, dat ding ging op de golven tekeer als een wastobbe, we zagen ons allemaal al zeeziek over de reling hangen, maar na nog een lange tijd wachten verscheen er een grotere boot, maar die moest eerst leeg.
Ik keek naar die lange rij vrachtauto’s en was blij dat ik geen chauffeur was.
Uiteindelijk mochten we toch aan boord, lopende met alle bagage, die we die dag dus voor de derde keer uit de bus moesten halen, weer controle van paspoort en ticket.
De bagage van ons moest midden in de ruimte op een rij gezet, ik vond dat vreemd dan konden er geen auto’s meer langs, maar misschien konden die op een andere manier aan boord, toen allemaal weer gecontroleerd en naar boven, daar was een winkeltje en daar maar een lunch besteld, het was al vijf uur en het ontbijt was al lang verteerd, en de meeste koek was ook al op.
Duurde wel even, maar toen kwam er een soort van happy meal, 2 hamburgers, zakje chips en blikje kola.
Haast iedereen van de groep bestelde dit, ik bood aan het voor hun in Ponden te betalen en van hun euro’s te krijgen die ze van plan waren te geven, en zo kwam ik van mijn overtollige 200 pond af, de laatste nog besteed aan chocolade en water.
Het was er warm en verderop waren vliegtuig stoelen maar daar waren geen tafeltjes, dus maar terug naar die eerste ruimte.
Ik wilde wel even buiten kijken, maar kon nergens een uitgang vinden.
Vragen, nee dat kon niet, later hoorde ik van Margriet dat ze wel buiten was geweest, toen ik naar de wc wilde ontdekte ik hoe.

De wc zat op slot, er was ook een invaliden toilet, ook op slot, ik vragen en toen mocht ik naar de eerste klas ruimte en naast de wc’s was een deur naar het zonnedek.
Dus mooi even buiten gekeken.
Het was erg jammer dat we zo laat vertrokken en dat we niet naar buiten konden, we hadden gehoopt een mooi laatste zicht te hebben op de beide wadi’s tegenover elkaar, en de overige kust,
Nu zat je binnen te wachten op je eten en op de betaling.

Rond half zeven waren we aan in Aqaba,
We mochten om een of andere duistere reden als eersten van boord, na nogmaals een paspoort controle, buiten stond de bus te wachten, alle koffers er weer in en rijden.

Naar de douane, weer alle koffers er uit en door een poortje, slechte kwaliteit, hij piepte niet eens toen ik er door liep, ook de koffer mocht ongeopend door, terwijl ik mijn laptop er in had en die geeft een beste schaduw, daar kan best een pistool onder verstopt worden.

Doorlopen naar een andere ruimte en nogmaals controle van paspoort, toen alle bagage weer onderin in de bus en wij bovenin.

Welkom in Jordanië

De weg van de douane loods naar het parkeerterrein waar de bus stond was 1 grote puin zooi.

Toen moesten we allemaal met het paspoort geopend op de bladzijde waar het visum stempel stond open houden en kwam er een beambte de bus doorlopen om te controleren of we allemaal wel een visum stempel hadden.  Dat maakte het aantal paspoort controles op 7.

Om half acht kon eindelijk het laatste gedeelte van de reis beginnen: de reis in donker naar Wadi Musa.

Onderweg wat geslapen en gezongen en eenmaal in het hotel toch allemaal eerst de sleutel en de bagage sticker en toen konden we om half 11 eindelijk dineren, ik heb er maar een souper van gemaakt.
Biertje bij het eten kon niet, wat dat betreft is er niets veranderd.
Toen naar de kamer en dit verslag typen

Morgen half 8 op en 9 uur in de bus naar Petra, het plan is om met de gids de kloof door en dan samen op de foto tegenover de Treasure meteen na de kloof.
En we wil mag de Hor op en het graf van Aaron bezoeken.