2009 03 18 03 woensdag naar Nuweiba.

2009 03 18 03 woensdag naar Nuweiba.


Woensdag 18 maart 2009

Wat een schrik, gisteravond werd meegedeeld dat om acht uur de koffer buiten de kamer moest staan. 
Werd er om acht uur geklopt om de koffer!
En dat in Egypte; uit ervaring weet ik dat die koffer er dan om half negen nog staat en nu ineens stipt op tijd, ik moest er de hele dag van bijkomen.

Maar enfin, weer in de bus door de bekende verkeerschaos. 
We spraken iemand die in de andere bus helemaal voorin zat en ook zeer geregeld de tenen krom in de schoenen had.

Linksaf op een kruising gaat als volgt; Je gaat eerst rechtsaf, wat remmen kan remt stevig om een aanrijding te voorkomen, en tegen een bus moet je het altijd verliezen. Na een paar kilometer maak je een U-bocht, zelfde recept van remmen, en dan steek je dezelfde kruising als daarnet, recht over, of je gaat alsnog rechts af als je eerder rechtdoor had gewild.

Toen het verkeer minder chaotisch werd deelde de gids mee dat we nu groot Cairo uit waren. 
Veel auto’s zien er op het eerste gezicht goed uit, maar als de zon er schuin op schijnt, kon je zien dat ze handmatig overgeschilderd waren.

Vlak voor ons werd nog een scooter aangereden, ze helpen hem zo snel mogelijk van de weg af, dan kan het verkeer er weer langs, heel wat anders dan bij ons in Nederland, daar zetten ze minstens 2 rijstroken af. 
Totdat ambulance, brandweer en politie allemaal geweest zijn en rapport hebben opgemaakt.

Naar het Suez kanaal was een heel eind rijden, vlak van te voren een koffie pauze bij enkele winkeltjes waar ik met Willy samen, tegen gereduceerde prijs ( 10€) een cd + kaart van de Sinaï heb gekocht.

Koffie pauze

Ab met de gids voor de bus.

Mooie tunnel onder het kanaal door, zagen van het hele kanaal niets. De gids vertelde dat Egypte alleen maar kosten aan het kanaal had vanwege een veel te dure openingsceremonie, en dat die De Graaf Ferdinand Marie de Lesseps maar een beul was omdat heel wat Egyptenaren de dood gevonden hadden bij de bouw – ik hoorde later van Willy dat ze er nu een miljard dollar per jaar aan overhouden-

Toen de Sinaï woestijn in. 
Wat een enorm grote zandbak. Zand, rotsen en heuvels, urenlang.

Volgens de kaart hadden we weg nummer 33. 

bewegwijzering en militaire wachposten

Zicht op het wegdek

Een Oase

Op de borden stond weg 3, maar het was wel de weg naar Nuweiba, inderdaad de oude karavaanroute. 

Nakhl

Nakhl

Zelfs een pas er in en de lunch stop was in Nakhl, een gehucht midden in de woestijn, met een winkeltje waar de chips en koekjes verkochten en blikjes kola en zo, maar enig vragen en toen kon er een Turks broodje met ei gemaakt worden voor 1 euro of 7 pond, smaakte best.

De route bleef best spannend omdat we de oorspronkelijke route wilden rijden die de Israëlieten gelopen hadden. 

Uitzicht over het landschap

Maar het was niet duidelijk of dat kon en zelf als het toegezegd wordt blijkt later dat ze toch de gangbare route nemen. 

afslag in El Thamad

Bij El Thamad stond een richtingsbord rechtsaf naar Nuweiba, maar ook: afgesloten voor bussen. Chauffeurs en gidsen uit de bus en druk overleg, maar we mochten het er op wagen, maar de weg was erg slecht vanwege veel regenval.

Klop ook wel, halverwege een hele rij vrachtauto’s, bleek er toch 1 op zijn kant te liggen. 

de verongelukt vrachtauto..

Maar we kwamen inderdaad door een kloof tussen de bergen door, prachtig met het late middag licht, de bergtoppen in de zon en schaduw in de kloof, die inderdaad een oude rivierbedding was en door de regen was hier en daar het asfalt ook ondergraven.

Weg tussen de rotsen.

Je kreeg een goed beeld van de Israëlieten die hier hopeloos in val kwamen; links en rechts steile bergen, voor hen de zee en achter hun het Egyptische leger.

Toen ineens zicht op het water van de rode zee. 
Stoppen en foto’s maken.

Foto Pauze. Zicht op de schelfzee = rode zee.

Rivierbedding naast de weg. kan de weg ondergraven.

maatregelen tegen ongewenste gasten

Wacht toren.

Rij wachtende vrachtauto's voor de veerboot.

Hotel vlot gevonden. 
De kamers staan geschakeld op een terrein achter de hotel lobby.

De kruier blij gemaakt met 1 pond fooi, wat volgens Janke te weinig was (en later volgens Willy ook)

Lekker gegeten. Een pilsje is hier een halve liter en kost 4 $ terwijl een glas wijn 5 $ is

2 flesjes mee genomen naar de kamer en daar deze blog uittypen.

Nu eerst de foto’s op deze laptop zetten.

Morgen een z.g. vrije dag, er staat een strandwandeling op het programma, we willen lopen naar het punt waar Mozes als eerste door de droge zee trok.