2011 04 15 07 Naar huis, weer met vertraging.

2011 04 15 07   Naar huis, weer met vertraging. 

Vrijdag 15 april. 7  Naar huis.

Ik stelde nog voor om van te voren nog een boot trip over de Bosporus te gaan maken, maar volgens Janke hadden we daar geen tijd voor, waar ze vermoedelijk gelijk aan had.
Rustig koffers gepakt, noodzakelijke medicijnen verdeeld over handbagage en koffer.
Ons afgemeld bij de receptie, die ons een gratis extra nacht aan bood. (maar dan zou ik mijn optreden zondag middag missen, dus daar konden we niet op in gaan.)
20 TL achtergelaten als fooi voor de kamermeisjes en met een toevallig langs komende taxi naar vliegveld Ataturk.
We hadden ook met een shuttle bus gekund, maar dan hadden we een dag van te voren moeten reserveren en dat had niemand ons verteld.
Het alternatief was de tram en aansluitend de metro, maar die zijn erg vol en er is een grote kans op diefstal en dan zijn we nog verder van huis, vandaar die taxi van 45 TL.
We waren meer dan 2 uren te vroeg op de luchthaven, onze vlucht werd wel genoemd op de monitoren, maar er stond geen informatie achter, vliegtuigen die eerder gingen hadden als vermelding:’Wait in Lounge’’, wachten in de wachtkamer, dus tijd zat en eerst maar gezocht naar iets te eten, wat in een hamburger tent lukte, alleen bleek ik minder geld te hebben dan de rekening aangaf, ik liet de man mijn lege portemonnee zien, hij haalde wat van de bestelling af, en zo kregen we toch een whopper en een hamburger menu, met koffie.
Terug naar de vertrek hal, vermelding ‘’wait in lounge’’, toch maar vragen, omdat nergens bij de incheck balie's onze vlucht vermeld stond, er stond alleen maar’’ Turkish Airlines’’, maar we konden ons bij elke willekeurig balie aanmelden.
Dus toch maar in de rij gaan staan.
Maar van de 10 loketten waren er maar 5 bemand, en het schoot niet op.
Na een half uur waren we maar een kwart van de rij opgeschoten, dus ik een employee vragen of dit goed kwam, hij haalde ons gelijk uit de rij, en bracht ons naar een loket, we gaven de reserveringen af en kregen te horen dat de gate dicht was. ’ Gate is closed sir’.
Voor ons was iemand die een grote rugzak afgegeven had en die raakte vast op de transport band en daar ging hij mee aan het prutsen om die los te krijgen, en hij werd ook nog even weggeroepen, maar toen hij eindelijk tijd voor ons had werd er alleen herhaald dat de gate dicht was en we moesten ons maar melden bij de ticket office voor een andere ticket.
Het was nog geen 10 over 12. Dus 45 minuten voor dat het vliegtuig zou vertrekken.
Wij naar de ticket office om onze ticket te ruilen, maar dat kon niet.
Het enige wat ze ons kon aanbieden was een ticket voor de volgende vlucht, 5 uren later, kosten: meer dan 1000 TL.
Meer dan de hele reis gekost had!
We hadden geen keus, dus de creditkaart tevoorschijn en pinnen.
De koffers afgegeven, dat kon meteen, en ook maar in de rij voor de douane, toen we daar doorheen waren zagen we borden ‘’lounge’’, dat betekent dus wel degelijk wachtkamer, maar die waren dus na het inchecken, en hoe moesten wij dat weten?
We zagen nog het vliegtuig van 13.55 zich losmaken van de pier en vertrekken, als ze wat toeschietelijker waren geweest, hadden we het best nog kunnen halen.
4 uren zoekgebracht met balen en puzzelen, ik had nog een boekje met Turkse sudoku's kunnen scoren, en daar kon ik mooi aan beginnen.
Een uur van te voren konden we aan boord, net zo’n airbus als we heen hadden, met 2 keer 3 zitplaatsen, ik zat weer bij een raampje, en kon een uur later de stad Istanbul zien voorbij komen.
Enig globaal rekenwerk leerde dat we waarschijnlijk Drachten niet meer zouden halen met het openbaar vervoer,
Janke sms-en naar Martha die ons zou ophalen uit Heerenveen, dat dat niet hoefde, en stelde voor dan maar een taxi te nemen vanaf het station Heerenveen, als er geen bussen meer reden.
Uit het vliegtuig, op Schiphol, wordt nergens verwezen waar je heen moet, met de stroom mee lopen met een andere passagiers zo kwamen we door de douane, ik vroeg hem nog waarom of ze verwachten dat halverwege de vlucht mensen ingestapt waren, maar hij begreep me niet, en weer met een andere, meer ervaren, passagier mee en zo kwamen we bij de bagage band, pas daar staan monitoren waarop staat op welke band de koffer van jouw vlucht terecht komen.
Daarna staan ook nergens bordjes met uitgang, [ik snap Randy wel.] maar die vonden we, na enig zoeken.
Daarna hadden we 25 minuten om de trein van 22.17 te halen die ons zonder overstappen naar Heerenveen kon brengen.
Ik belde Willeke, maar die nam niet op, toen Janneke, die was blij mijn stem te horen, situatie kort uitgelegd en even later belde Willeke terug, gezegd welke trein we namen en later nog eens gebeld dat ze om half 1 in Heerenveen zou staan.
Er rijden dan inderdaad geen bussen meer.
Alles liep verder zoals gepland, het kan dus wel en om 1 uur waren we thuis, nog even met Willeke de tafel in de kamer gesjouwd,
De nieuwe vloer zag er goed uit. Willem had al een pilsje voor me meegebracht en nog even de belangrijkst post bekeken en om 2 uur – [3 uur Turkse tijd], gaan slapen  in ons eigen grote royale bed.
Heerlijk.

De nieuwe vloer, de volgende morgen.

Tot slot nog enige survival tips:
Neem spullen die ze jou willen geven nooit aan, houd je handen op de rug.
Bepaal van te voren wat iets waard is en betaal niet meer, gewoon weglopen.
Neem behalve een kaart, ook een kompas mee, handig als de zon niet schijnt.
Zeg nooit dat je iets mooi vindt als ze je wat willen verkopen.